Lament With Piety wchodzi na scenę z debiutanckim singlem „Conquer The Nefarious” (premiera: 23 sierpnia 2025) i od pierwszej sekundy stawia sprawę jasno: to chrześcijański slam/deathcore uderzający z intensywnością koncertowego breakdownu, ale niosący jednocześnie wyraźny, duchowy wektor. Singiel trwa ok. dwóch minut, jednak w tak krótkim metrażu kompozycja układa się w pełnowartościową opowieść – z wyrazistym riffem-motywem, szeregiem mikrodynamik i finałowym akcentem, który brzmi jak pieczęć postawiona na tytule: „Conquer”.
Brutalne odmiany metalu bywają traktowane jako estetyka dla samej estetyki, Lament With Piety świadomie operuje retoryką wojny duchowej. W informacjach o zespole (i w samym brzmieniu) słychać fascynację falą slam/deathcore’u z MySpace’owych lat 00., ale też pokorę i modlitewne ukierunkowanie przekazu. To rzadkie połączenie: celowa prymitywność brzmienia (w sensie ataku i surowości) jest tutaj nośnikiem określonej teologii działania – „zwyciężania niegodziwych mocy”.
Brzmienie i produkcja: surowość jako narzędzie celu
Produkcja singla stawia na szczelny środek pasma i nisko strojoną gitarę, której riff przewodni jest „kanciasty”, celowo odarty z ornamentyki. Perkusja akcentuje półczas i zatrzymania, które wywołują wrażenie ciągłego „duszenia” dynamiki, by jeszcze mocniej uwydatnić wejścia wokalu i dropy. Bas jest wyraźnie gritowany, podwaja dół gitary, ale częściej buduje masę całości – nie solistykę. Ten miks sprawia, że utwór, choć krótki, brzmi jak fragment większej, zwartej suity. Nie ma tu „powietrza” znanego z progresywnych realizacji – jest za to ciężar i dotykalność, które w slamie, death metalu i beatdownie są walutą zaufania słuchacza.
Struktura i kompozycja: mikrosceny, które składają się na cios
„Conquer The Nefarious” działa jak sekwencja krótkich mikroscen: otwarcie riffowe (establishing shot), zwarta „strofa” na riffie-ostinato, drop z przestrzenią dla wokalu, krótki „most” i ostateczny breakdown zamykający. W praktyce – żadna z części nie trwa na tyle długo, by znużyć, ale każda jest dosycona tak, aby zostawić śladowe wspomnienie. Ta ekonomia środków daje utworowi charakter „uderzeniowego manifestu”.
Wokal i przekaz: growl jako świadectwo
Wokal operuje na pograniczu klasycznego slam growlu i guttural, z celowo ograniczoną dykcją, która w tym idiomie nie jest wadą, lecz wyborem estetycznym – głos staje się faktycznym instrumentem perkusyjno-barwowym. Sposób frazowania współgra z pauzami w sekcji rytmicznej, przez co poszczególne frazy brzmią jak kolejne „ciosy”. Jednocześnie ustawienie wokalu w miksie nie jest przesadnie wysunięte – barwa, nie „słowo wprost”, niesie znaczenie.
Warstwa liryczna – interpretacja duchowa tytułu
Choć utwór nie eksponuje literalnych cytatów, sam tytuł „Conquer The Nefarious” sugeruje logikę modlitewno-egzorcyzmową: zwyciężyć niegodziwość – nie tyle ludzi, co „moc Zła” w sensie biblijnym. W chrześcijańskim imaginarium „nefarious” opisuje to, co plugawi, deprawuje, zwodzi. Imperatyw „conquer” nie jest więc heroiką dla ego; to raczej deklaracja posłuszeństwa Źródłu (Bogu), która zamienia muzykę w akt duchowego oporu. W tym kluczu minimalizm tekstowy nie przeszkadza – uwypukla gest: sprzeciw wobec ciemności.
Inspiracje i genealogia stylu
Estetycznie singiel żeni wątki znane z klasycznych płyt slam/death, w których przeciążona sekcja rytmiczna współpracuje z niskostrojonym riffem, a kulminacją bywa breakdown służący do „wyrównania rachunków” na żywo. Słychać echa wczesnych forpoczt MySpace’owych (tamtej bezczelnej bezpośredniości), ale też nowszej fali christcore’u, w której brud i ciężar nie są estetyką dla estetyki – stają się językiem świadectwa.
Dlaczego to działa?
Bo jest uczciwe wobec idiomu i celu. Zespół nie próbuje „upiększać” slamowej toporności – wykorzystuje ją, by podbić treść duchową. Długość (ok. 2 min) jest atutem: utwór ani przez moment nie traci napięcia, a przez serię dobrze zaplanowanych zatrzymań prowadzi do puenty. To przykład, jak decyzyjność aranżacyjna (co wyrzucić, a co zostawić) podnosi jakość materiału bez budżetowych fajerwerków.
Słabsze punkty? Raczej pole do skalowania
Jeśli czegoś można chcieć więcej, to kontrastu barwowego – np. krótkiego, wyżej osadzonego „oddechu” gitary przed finałem lub momentu, w którym bas wchodzi „ponad” gitarę, rozszczelniając fakturę. Nie jest to zarzut, raczej sygnał, że język, którym posługuje się Lament With Piety, aż prosi się o ciąg dalszy – EP-kę lub mini-cykl singli.
Znaczenie dla sceny Christian metal
Singiel przypomina, że chrześcijańska scena ekstremalna nie kończy się na metalcore’ze. Slam i death w takim wydaniu stanowią przestrzeń opowieści o zwyciężaniu Zła, w której ciężar dźwięku jest metaforą ciężaru duchowej walki. To ważny komunikat dla środowiska: „brutalność” nie musi oznaczać nihilizmu.
„Conquer The Nefarious” to udany manifest – krótki, lecz konsekwentny, ze zrozumieniem reguł gatunku i jasnym kierunkiem teologicznym. Jako autonomiczny singiel spełnia cel (uderza i znika), ale zarazem budzi apetyt na spójny cykl. Na dziś brak oficjalnych zapowiedzi EP/albumu czy teledysku; jeśli zespół podąży w stronę serii singli prowadzących do wydawnictwa, może tylko zyskać – i artystycznie, i komunikacyjnie.